Anasayfa
Ansızın bastıran yağmur gibiydin. Sırılsıklam ettin aşkınla beni… Şimşekler çakıp ısrarla olmaz bu dedin… Sanki yaptığımız günahtı. Zaman geçtikçe olgunlaşıyor insan, yeni başlayan ilişkilerde işte bu zaman temel taşı oluyor.
İlk karşılaştığımız zaman bir merhabayı bile söylerken zorlanıyorduk. Çekimserdik… Acaba hangimiz asabi, hangimiz deli… Ama korktuğumuz olmadı. Şimdiye bakılırsa duygularımızı bastırsak da gönülden gönüle bir yolculuk var. Ben engellerden korkmuyorum. Yeter ki sen engel olma… Pes edecek değilim, bu savaşı bırakmam. Senin gibi bir generalim varken kaçmam söz konusu bile olmaz.
Anlam veremediğim nedenlerden dolayı gözlerime bir hüzün doluyor. Durgunlaşıyorum… Her söylediğin cümlelerin açılımını yapıyorum. Kendi payıma güzel şeyler çıkacağını umuyorken, hayal kırıklığı parça parça gerçekleşiyor. Kırılma noktasını araştırdığımda kalbimde ve beynimde bir şey olmadığını göreceksin. Kırılan; seni derinlerden seven ruhumun kendisidir. İşte bunun tedavisi mümkün değildir. Ebedi yolculuğunda bile bu iz kalacak. Ruhumun çıkacak canı da yok ki…
Gece uyuyamıyorum. Beni düşündüren nedenler var. Hiç görüşmeyeceğiz diyorsun. Hayal bu diyorsun. Peki, bu dünyada gerçek olan şeyi bana söyler misin?
Buğulu bir camın ardında gibiyim. Bir şeyler olduğu kesin… Ama ne olduğunu kestiremiyorum. Aklım karıştı ne gideceğimden eminim ne de kalacağımdan. Gerçeklerin doğrultusunda hareket ettiğinden eminsin. O zaman emin olduğun şeyi gerçekleştirmek sana düşüyor… Bende yardım edeceğim ve sadece uzaktan izleyeceğim olacakları. Belki de müdahale etmek istemeyeceğim. Çünkü tercihlere son derece saygılıyımdır.
Sadece dürüst oldum. Doğruları söyledim… Olmam gerektiği gibi oldum. Nerede olursan ol, nasıl olursan ol; bu durumların sevenlerin kavuşmasına engel olduğu fikrini aklından çıkar at. Bu fikrine katılmıyorum. Zaten bu fikrin çürüyüp gidecek. Seven her ne ve nerde olursa olsun sevdiğine kavuşmak için her şeyi göze alır. Ama sen bunu yapmıyorsun. Hem gideceğim diyorsun, ben tamam diyince “ya lütfen!” Diyorsun. Aklım karışıyor.
Sen çok açık ve netsin değil mi?
Bugüne kadar hangi planlarında on iki den vurdun?
Peki, hangi kararlarında Tamamdır bu iş dedin? Bu soruların cevapları hemen verilecek gibi değil. Çünkü tüm hayatını kapsıyor. Düşün öyle cevap ver.
Gideceksin bitecek, unutacaksın gidecek… Kapanan kapıları umursamayacaksın. Nasıl olsa biri daha açılacaktır düşüncesindesin. Evet! Bu düşüncene bende katılıyorum. Bir kapı kapanıyor, bin kapı açılıyor. Yaradan ne kadarda güzel yaratmış değil mi? Ama şunu unutma… Her insanın her istediği olsaydı, derdi olan olmazdı. Sen bir şeylere gayret göstermeden gelip seni bulmaz. Kapılar açılır ama girebilenler içindir. Giremeyen için açık kapı yoktur.
Hayat bir çarkıfelektir. Dönüp dolaşıp hep aynı yere geliyor. Pas, iflas ve Şans… Dilerim ki şans seni bulur. Dilerim hep yüzün güler.
Söylemek isteyeceğin son bir şey var mı bilmiyorum. Sormak isteyeceğimi de sanmıyorum. Çünkü söyleyeceklerini biliyorum. “Mutluluklar diliyorum; Peki, Tamam” gibi sözcükleri sıralayacaksın.
En önemli şey, bana söylediğin sözlerin anlamı çok büyüktü, alışmışsın ve içinden gelerek, sıkılarak, büzülerek “canım” demeni hiç unutmayacağım.
Biz nerden başladık ki değil mi? Ucu bucağı yok. Zaten benim inatçılığım sayesinde bu son perdeyi oynama şerefine ulaştık. Sen istemeyerek de olsa bu oyuna katıldın. Yapman gerekeni yaptın. Teşekkür ederim. Seni seviyorum. Bu heyecanı bana yaşattığın için minnettarım sana…
Bana koşarken, sanki arkamda duran birine koşuyormuş gibi bir izlenim bıraktın. Sana şans diliyorum. Mutluluklarda o şansın içinde seni bekliyor olsun. Sana söyleyebileceğim son sözlerim ise...
“Git madem git de özlet kendini
Bir oyunun sahnesi bil benli günleri
Gidersin biter unutursun gider
Beyninden sil at benden izleri
Gülersin geçer unutursan eğer
Ardına dönüp bakmadan sil gözlerini”
Sevgimle kal beni hiç unutma…
İlk karşılaştığımız zaman bir merhabayı bile söylerken zorlanıyorduk. Çekimserdik… Acaba hangimiz asabi, hangimiz deli… Ama korktuğumuz olmadı. Şimdiye bakılırsa duygularımızı bastırsak da gönülden gönüle bir yolculuk var. Ben engellerden korkmuyorum. Yeter ki sen engel olma… Pes edecek değilim, bu savaşı bırakmam. Senin gibi bir generalim varken kaçmam söz konusu bile olmaz.
Anlam veremediğim nedenlerden dolayı gözlerime bir hüzün doluyor. Durgunlaşıyorum… Her söylediğin cümlelerin açılımını yapıyorum. Kendi payıma güzel şeyler çıkacağını umuyorken, hayal kırıklığı parça parça gerçekleşiyor. Kırılma noktasını araştırdığımda kalbimde ve beynimde bir şey olmadığını göreceksin. Kırılan; seni derinlerden seven ruhumun kendisidir. İşte bunun tedavisi mümkün değildir. Ebedi yolculuğunda bile bu iz kalacak. Ruhumun çıkacak canı da yok ki…
Gece uyuyamıyorum. Beni düşündüren nedenler var. Hiç görüşmeyeceğiz diyorsun. Hayal bu diyorsun. Peki, bu dünyada gerçek olan şeyi bana söyler misin?
Buğulu bir camın ardında gibiyim. Bir şeyler olduğu kesin… Ama ne olduğunu kestiremiyorum. Aklım karıştı ne gideceğimden eminim ne de kalacağımdan. Gerçeklerin doğrultusunda hareket ettiğinden eminsin. O zaman emin olduğun şeyi gerçekleştirmek sana düşüyor… Bende yardım edeceğim ve sadece uzaktan izleyeceğim olacakları. Belki de müdahale etmek istemeyeceğim. Çünkü tercihlere son derece saygılıyımdır.
Sadece dürüst oldum. Doğruları söyledim… Olmam gerektiği gibi oldum. Nerede olursan ol, nasıl olursan ol; bu durumların sevenlerin kavuşmasına engel olduğu fikrini aklından çıkar at. Bu fikrine katılmıyorum. Zaten bu fikrin çürüyüp gidecek. Seven her ne ve nerde olursa olsun sevdiğine kavuşmak için her şeyi göze alır. Ama sen bunu yapmıyorsun. Hem gideceğim diyorsun, ben tamam diyince “ya lütfen!” Diyorsun. Aklım karışıyor.
Sen çok açık ve netsin değil mi?
Bugüne kadar hangi planlarında on iki den vurdun?
Peki, hangi kararlarında Tamamdır bu iş dedin? Bu soruların cevapları hemen verilecek gibi değil. Çünkü tüm hayatını kapsıyor. Düşün öyle cevap ver.
Gideceksin bitecek, unutacaksın gidecek… Kapanan kapıları umursamayacaksın. Nasıl olsa biri daha açılacaktır düşüncesindesin. Evet! Bu düşüncene bende katılıyorum. Bir kapı kapanıyor, bin kapı açılıyor. Yaradan ne kadarda güzel yaratmış değil mi? Ama şunu unutma… Her insanın her istediği olsaydı, derdi olan olmazdı. Sen bir şeylere gayret göstermeden gelip seni bulmaz. Kapılar açılır ama girebilenler içindir. Giremeyen için açık kapı yoktur.
Hayat bir çarkıfelektir. Dönüp dolaşıp hep aynı yere geliyor. Pas, iflas ve Şans… Dilerim ki şans seni bulur. Dilerim hep yüzün güler.
Söylemek isteyeceğin son bir şey var mı bilmiyorum. Sormak isteyeceğimi de sanmıyorum. Çünkü söyleyeceklerini biliyorum. “Mutluluklar diliyorum; Peki, Tamam” gibi sözcükleri sıralayacaksın.
En önemli şey, bana söylediğin sözlerin anlamı çok büyüktü, alışmışsın ve içinden gelerek, sıkılarak, büzülerek “canım” demeni hiç unutmayacağım.
Biz nerden başladık ki değil mi? Ucu bucağı yok. Zaten benim inatçılığım sayesinde bu son perdeyi oynama şerefine ulaştık. Sen istemeyerek de olsa bu oyuna katıldın. Yapman gerekeni yaptın. Teşekkür ederim. Seni seviyorum. Bu heyecanı bana yaşattığın için minnettarım sana…
Bana koşarken, sanki arkamda duran birine koşuyormuş gibi bir izlenim bıraktın. Sana şans diliyorum. Mutluluklarda o şansın içinde seni bekliyor olsun. Sana söyleyebileceğim son sözlerim ise...
“Git madem git de özlet kendini
Bir oyunun sahnesi bil benli günleri
Gidersin biter unutursun gider
Beyninden sil at benden izleri
Gülersin geçer unutursan eğer
Ardına dönüp bakmadan sil gözlerini”
Sevgimle kal beni hiç unutma…
