Yalnızlığa alışmalı ınsan

YALNIZLIĞA ALIŞMALI INSAN

Bavulları hep toplu durmalı insanın bir gün telefonların hiç çalmayacağı hesaplanmalı tül perde arasından da misafir yolu gözlemekten de vazgeçmeli insan ihanetlere terk edilmelere bir başın bırakılmalara hazır olmalı yalnızlığa alışmalı. Çünkü omuz omuza günlerin vakti geçti.
Dayanışma günümüz borsanın değer kaybeden hisselerinden biri artık, terörün bile bireyselleştiği çağlayız.
Zaman birlikten kuvvet doğar zamanı değil zaman tek başına dimdik ayakta kalabilmeyi becerme zamanıdır.
İşte o yüzden alışmalı yalnızlığa sokaklar dolusu ıssızlıkla baş başa yaşamayı göze almalı insan güvendiği dağlardaki karlara bakıp ders çıkartmalı hüzünlü bir şarkıyla paylaşılan gecelerde başını dayayacak bir omuz arama huylarından da vazgeçmeli sofrada tek tabağa tabakta az yemeğe alışmalı,
Romanlardan yalnızlığı yücelten paragraflar asmalı evin görünür duvarlarına ‘yalnızlık paylaşılmaz paylaşılırsa yalnızlık olmaz’ dizelerliye başlamalı güne telesekretere şuanda size cevap verecek kimse yok denmeli; beklide hiçbir zaman olmayacak cevapsızlığa sessizliğe ısınmalı oysa sessizlik haksızlığa haksızlığa alışmaktı. Haklılığın onuru yaşatır insanı susmanın utancı öldürür o yüzden en sessiz gecelerde doğruyu yaptığımla teselli bulmalı insan.
Feryada komşuların yetişmemesine soğuk duvar diplerinde sessizce ağlamaya alışmalı kendisiyle hesaplaşmaya çalışmalı sabah aynayla gülüşmeye gece yastıkla ağlaşmaya kendisiyle hüzünlenip kendisiyle keyiflenmeye hazır olmalı hep başını alıp gidecek kadar cesur ama kalıp savaşacakmış gibi gözü pek olabilmeli sessizliği sese dönüştürebilmeli ve sırt çantasını daima hazır tutmalı insan,
Yollarla barışmalı yalnızlığa alışmalı,
Büyü bozuldu artık sensizliğe de alışmalı…