Anasayfa
Farklı yerlerde yaşayan ama bir şekilde birbirlerini tanıyan bir kızla bir delikanlı varmış…
Kız en zor zamanlarında yanında olan bu delikanlıya yavaş yavaş ona hissettirmeden tanımaya başlamış. Herkesin farklı yönlerini gördüğü bu delikanlının kalbinin derinliklerindeki güzelliği fark etmiş. Kalbinin güzelliği kızı öyle mest etmiş ki tanıdığı kişiler içinde bulunduğu ortam ona yalan gelmeye başlamış. Tek tek iğrençlikleri fark etmiş.Neredeyse o yalan dünyada tek doğru, tek güzellik o olmuş kız için
Her akşam onun gelişini beklemiş heyecanla ve sabırsızlıkla. Kıza kalsa ya da elinde olsa onu hep beklermiş. Çünkü eminmiş delikanlının tek kelimesiyle dünyaların onun olacağına.
İlk başlarda onunla konuşurken midesine giren krampları ya da içindeki müthiş heyecanı farklı yorumlamış, kendi kendine söylenmeye başlamıştı. “Bana ne oluyor?” diye. Kız bu sorunun cevabını ararken delikanllıyla geçirdiği saatlerde, dünyanın sadece ikisinin etrafında döndüğünü fark etmiş. Yatağına yattığında aklından bir sürü olaylar geçerken, birden sadece delikanlıyı düşünürken bulmuş kendini.
Daha sonra kızın içinde bir sıkıntı bitivermiş. Kalbinin ufacık bir köşesinde başlayan bu dert yavaş yavaş tüm bedenini kaplamış.Ya delikanlı bunları hissetmiyorsa ? Onun için sadece diğerleri gibiyse ? Kızın kalbi zaten yaralı imiş, korkuyormuş hissettiklerini yüksek sesle söylemeye. Ama bir yandan da öyle sabırsızlanıyormuş ki hani haylaz çocuz çocuklar olur ya sevdikleri şeyleri görünce gözlerinin içi parlar ya kızın da gözleri delikanlıyı görünce parlarmış.
Kız ufak mutluluklarla yetinmesini bilirmiş. Sesini duymasada, elini tutmasada, sıcaklığını hissedemese de ya da ne bileyim ona sıkıca sarılamasa da sadece onun bir yerlerde yaşadığını bilmesi ve bir gün ona geleceğini umut etmesi yetiyormuş.
Sonunda herşey kızın umut ettiği gibi olmuş. Delikanlı da kıza boş değilmiş. O da hissediyormuş o güzel kalbinin derinliklerinde duygular. Ama kız o kadar çıkmazdaymış ki, o yalan dünyada sonlaarının diğerleri gibi olacağından korkuyormuş. Yalan sevgiler, sahte hisler, iğrenç oyunlar korkutuyormuş Kızı. Delikanlıya güvennmek istiyormuş ama bir yandan da gördükleri enggel oluyormuş kıza.
Delikanlıyla beraberken o kadar huzurluymuş ki kız onu göreceği zamanı beklerken saatin kaplumbağa gibi yavaş ilerlemesine lanet ediyormuş. Onunlayken de dakikalar sanki sözleşmişlercesine hızlı akıyormuş. Ve tabi sonunda yine ayrılık… Delikanlı gidiyormuş, kız bir sonraki günü bekliyormuş.
Kız içinden geldiği gibi “ Aşkım, seni çok seviyorum güzel gözlüm” demek, içinden geçen güzel sözleri ona söylemek istiyormuş. Fakat ne kadar isterse istesin o tek kelimelik “AŞKIM” sözünün anlamının altında kalmaktan korkuyormuş. Ya Delikanlı kıza Aşkım demez ise ?
Kız bütün bunlara rağmen yine de sessizce o duymasın diye ona hayallerinde “Aşkım, Birtanem, sevgilim” diye fısıldıyarak onu seviyormuş ve delikanlıyı her gördüğünde o yalan dünyaya şükrediyormuş…
Ya delikanlıyı Ona getirmeseydi ?
Kız en zor zamanlarında yanında olan bu delikanlıya yavaş yavaş ona hissettirmeden tanımaya başlamış. Herkesin farklı yönlerini gördüğü bu delikanlının kalbinin derinliklerindeki güzelliği fark etmiş. Kalbinin güzelliği kızı öyle mest etmiş ki tanıdığı kişiler içinde bulunduğu ortam ona yalan gelmeye başlamış. Tek tek iğrençlikleri fark etmiş.Neredeyse o yalan dünyada tek doğru, tek güzellik o olmuş kız için
Her akşam onun gelişini beklemiş heyecanla ve sabırsızlıkla. Kıza kalsa ya da elinde olsa onu hep beklermiş. Çünkü eminmiş delikanlının tek kelimesiyle dünyaların onun olacağına.
İlk başlarda onunla konuşurken midesine giren krampları ya da içindeki müthiş heyecanı farklı yorumlamış, kendi kendine söylenmeye başlamıştı. “Bana ne oluyor?” diye. Kız bu sorunun cevabını ararken delikanllıyla geçirdiği saatlerde, dünyanın sadece ikisinin etrafında döndüğünü fark etmiş. Yatağına yattığında aklından bir sürü olaylar geçerken, birden sadece delikanlıyı düşünürken bulmuş kendini.
Daha sonra kızın içinde bir sıkıntı bitivermiş. Kalbinin ufacık bir köşesinde başlayan bu dert yavaş yavaş tüm bedenini kaplamış.Ya delikanlı bunları hissetmiyorsa ? Onun için sadece diğerleri gibiyse ? Kızın kalbi zaten yaralı imiş, korkuyormuş hissettiklerini yüksek sesle söylemeye. Ama bir yandan da öyle sabırsızlanıyormuş ki hani haylaz çocuz çocuklar olur ya sevdikleri şeyleri görünce gözlerinin içi parlar ya kızın da gözleri delikanlıyı görünce parlarmış.
Kız ufak mutluluklarla yetinmesini bilirmiş. Sesini duymasada, elini tutmasada, sıcaklığını hissedemese de ya da ne bileyim ona sıkıca sarılamasa da sadece onun bir yerlerde yaşadığını bilmesi ve bir gün ona geleceğini umut etmesi yetiyormuş.
Sonunda herşey kızın umut ettiği gibi olmuş. Delikanlı da kıza boş değilmiş. O da hissediyormuş o güzel kalbinin derinliklerinde duygular. Ama kız o kadar çıkmazdaymış ki, o yalan dünyada sonlaarının diğerleri gibi olacağından korkuyormuş. Yalan sevgiler, sahte hisler, iğrenç oyunlar korkutuyormuş Kızı. Delikanlıya güvennmek istiyormuş ama bir yandan da gördükleri enggel oluyormuş kıza.
Delikanlıyla beraberken o kadar huzurluymuş ki kız onu göreceği zamanı beklerken saatin kaplumbağa gibi yavaş ilerlemesine lanet ediyormuş. Onunlayken de dakikalar sanki sözleşmişlercesine hızlı akıyormuş. Ve tabi sonunda yine ayrılık… Delikanlı gidiyormuş, kız bir sonraki günü bekliyormuş.
Kız içinden geldiği gibi “ Aşkım, seni çok seviyorum güzel gözlüm” demek, içinden geçen güzel sözleri ona söylemek istiyormuş. Fakat ne kadar isterse istesin o tek kelimelik “AŞKIM” sözünün anlamının altında kalmaktan korkuyormuş. Ya Delikanlı kıza Aşkım demez ise ?
Kız bütün bunlara rağmen yine de sessizce o duymasın diye ona hayallerinde “Aşkım, Birtanem, sevgilim” diye fısıldıyarak onu seviyormuş ve delikanlıyı her gördüğünde o yalan dünyaya şükrediyormuş…
Ya delikanlıyı Ona getirmeseydi ?
