Anasayfa
Senarist yaşam hazırlamıştı tüm diyalektleri tarifsiz..Herşey filmin sahnesine uygun yaşandı...Kadın ve erkek durması gereken yerlerdeydi olağanca tavırda...başlangıçta yanlış gidenleri rol gereği oynuyordu kadın..Erkek durması lazım olan yerde beliriyordu araara...Süliyeti bazı tam derinleşiyorbazı zaman ise yok denecek kadar zerresi dahi hükümsüzdü...
Ne çok yaşamlar yazılır hayata dair...
Ne çok çile denir çekiliroysa hepsi sadece iç acıtsa da...
Kadın bir anneydionurluydu ve de gururlu...
Kadın bişeylerden ürküyordu ama kadın rolüne sürükleniyordu an be an...
Kadın sevmeye başlıyor sunacaklarını bir bir yerleştiriyordu sevgi sepetinden alıp rolünün her noktasına...
Erkek mağrurdubir o kadar da istekli ve ürkekti kimi zaman...
Zamanlı zamansız yok oluşlartarifsiz tutarsızlıklar arasında yazılan karaktere uyguntavırlarını başarıyla sunuyordu kadına ve hissettirmeye çalıştığı filme...Hissettiriyordu da...Ama...En çok kadın'a!..Şikayet etmeye hiç niyeti yoktusevmekte sınır tanımazneyse ödemesi gereken ''sevginin bedeli'' diyip sunuyordu a$kına kadın...
Erkeğin sevdiğini sevgisini çok nadirbir gözkırpış aralıklarında bulmasına rağmensepetteki övgüleriniiyi niyetlerini olduğu gibi veriyordu...Erkeğe...
Senaryoyu yazan yaşam hiçte adil değildikimi zaman hep kaybettiriyordu kadına...
Kadın ilk kaybettiğindesığınıyordu kağıdakaleme...O da kendince yaşam denen senariste inatkaralıyordu kendine has hayalindeki rolünü...
Erkeğin bazen kadına olan çekimser tavrı kadını bırakıyordu kendi yalnızlığında...
Hayat denen senaristin filminde ortaları geçmişlerdi...
Kadınha gayret!belki olmaz!belki yaşanmazlarda kah sevinçkah gözyaşıbir içine sokamadığı nefretiyle gülümsüyordu yine de hayatın o na verdiği role...
Erkek bazı sevdiğini hatırlıyordu rolde olsa...Yine de hissetmek istiyordukadının en güzel gülümseyişinde kendini...
Kadın umutluKadın kadındı!Sevdiği erkeğin kollarında...
Çok sürmüyordu amabu rolde...Hayat denen senaristin çetinbir o kadar da acımasız kaleminde...
Artık filmin sonuna geldiğinin hissetmenin ötesindetek başına yaşamda buluyordu kendini kadın...
Erkek acımasızErkek duygusuzErkek yokluktaydı...
Ve..Son sahnesiydi o gün hayat denen senaristin
Kadın ya böyle devam edecek!rol gereği mutlu ve sabırlı
Kadın ya yok olacaktı!hayata inatsenariste isyan halde..
Erkek suskun!Erkek aldığı onca sevgiye rağmen güçsüz...
Kadın boş sepeti koyduErkeğin gönül sehpasına
Ve...
''Öldüm Say!''deyip gitti...
Dipsizsonu belirsiz yola...
Erkek suskun! Erkek aldığı onca sevgiye rağmen güçsüz...
''Hayat denen sonsuzluğunkarşısında bir çocuğuzdüşe kalka büyürken kalkamayız bir çoğumuz''
Ne çok yaşamlar yazılır hayata dair...
Ne çok çile denir çekiliroysa hepsi sadece iç acıtsa da...
Kadın bir anneydionurluydu ve de gururlu...
Kadın bişeylerden ürküyordu ama kadın rolüne sürükleniyordu an be an...
Kadın sevmeye başlıyor sunacaklarını bir bir yerleştiriyordu sevgi sepetinden alıp rolünün her noktasına...
Erkek mağrurdubir o kadar da istekli ve ürkekti kimi zaman...
Zamanlı zamansız yok oluşlartarifsiz tutarsızlıklar arasında yazılan karaktere uyguntavırlarını başarıyla sunuyordu kadına ve hissettirmeye çalıştığı filme...Hissettiriyordu da...Ama...En çok kadın'a!..Şikayet etmeye hiç niyeti yoktusevmekte sınır tanımazneyse ödemesi gereken ''sevginin bedeli'' diyip sunuyordu a$kına kadın...
Erkeğin sevdiğini sevgisini çok nadirbir gözkırpış aralıklarında bulmasına rağmensepetteki övgüleriniiyi niyetlerini olduğu gibi veriyordu...Erkeğe...
Senaryoyu yazan yaşam hiçte adil değildikimi zaman hep kaybettiriyordu kadına...
Kadın ilk kaybettiğindesığınıyordu kağıdakaleme...O da kendince yaşam denen senariste inatkaralıyordu kendine has hayalindeki rolünü...
Erkeğin bazen kadına olan çekimser tavrı kadını bırakıyordu kendi yalnızlığında...
Hayat denen senaristin filminde ortaları geçmişlerdi...
Kadınha gayret!belki olmaz!belki yaşanmazlarda kah sevinçkah gözyaşıbir içine sokamadığı nefretiyle gülümsüyordu yine de hayatın o na verdiği role...
Erkek bazı sevdiğini hatırlıyordu rolde olsa...Yine de hissetmek istiyordukadının en güzel gülümseyişinde kendini...
Kadın umutluKadın kadındı!Sevdiği erkeğin kollarında...
Çok sürmüyordu amabu rolde...Hayat denen senaristin çetinbir o kadar da acımasız kaleminde...
Artık filmin sonuna geldiğinin hissetmenin ötesindetek başına yaşamda buluyordu kendini kadın...
Erkek acımasızErkek duygusuzErkek yokluktaydı...
Ve..Son sahnesiydi o gün hayat denen senaristin
Kadın ya böyle devam edecek!rol gereği mutlu ve sabırlı
Kadın ya yok olacaktı!hayata inatsenariste isyan halde..
Erkek suskun!Erkek aldığı onca sevgiye rağmen güçsüz...
Kadın boş sepeti koyduErkeğin gönül sehpasına
Ve...
''Öldüm Say!''deyip gitti...
Dipsizsonu belirsiz yola...
Erkek suskun! Erkek aldığı onca sevgiye rağmen güçsüz...
''Hayat denen sonsuzluğunkarşısında bir çocuğuzdüşe kalka büyürken kalkamayız bir çoğumuz''
