Sus Yüreğim

Daha ne kadar geçti ki üzerinden sol yanım ağrıyor… Daha kaç adım uzaklaştım ki senden geri, geri gidiyor adımlarım… Daha birkaç nefes almayı bile beceremezken sensiz ve daha yaram kabuk bağlamamışken, yıllar gibi gelen bu kısacık zaman da daha ne oldu ki veda edeli bu sevdaya, hani dayanacaktın yüreğim? Lanet olsun demiştin ya bu sahte sıcaklığa, hala uslanmayan küçük bir çocuğun “ tamam bir daha yapmayacağım “ diyen söz veren saflığında söyle bana daha ne kadar incinip kırılacaksın? Yetmedi mi bunca hırpalanış, yetmedi mi bu aldanışlar içinde uçurumlarda yuvarlanmaların? Yeter! Her yerin yara bere için de yetsin bu kan kaybedişlerin, daha ayrılığın kokusu hala üzerimde deme bana, yeter bu yalvarışların! Dokunma yüreğim bedenimdesin bak! sen de unut, bak ben unutmaktan geliyorum! İnanmıyor musun bana? Söz kalbim! Söz yüreklerin en yaralısı bu defa ben de unutacağım! Benim yaralarım çok ağır artık dayanamıyorum ama dayanmalıyım. Gözlerimin ihanetini yaşadım yıllarca gerçekleri hep geç gösterdi bana, bak bu defa da aynı oyunu oynayıp çekildi kenara. Unut yüreğim! bari sen ihanet etme bana bunca zamandan sonra. Ellerim… Ellerime ne demeli ki? Ben mi gönüllüydüm aldatılmaya yoksa utancından değdiği tenin rehavetine kapılan şimdi buzdan alevler içinde yanan ellerim miydi beni aldatan? İçimde inadına yanan bir alevdi beni kandıran. Hadi bakalım sil silebiliyorsan, her şeyi yok say yapabiliyorsan, yaz baştan her şeyi unutmak kolaysa, önce ellerim sonra yüreğim unutsun, ben zaten dünden hazırım yazarım tarihi baştan.
Yalan! Yalan! Bu koskoca bir yalan! Medet umar mı insan unutmayı unutmuşken? Yalan bir hayatın içinde dolap beygiri olup gözlerin kapanmışken, sadece yüreğindekine taparken, sadece onu yaşarken ve onsuzken bile damarlarında ki kan sevdam diye ağlıyorken, dökerken kızıl gözyaşlarını nasıl susturacaksın bu feryadı? Susmalı deli kan! Susmalı yürek! susmalı beden!, kırılmalı eller! Ve... Dönmemeli yüzünü sarı güneşe değmemeli, Lacivert gecelerde ateş böceği olmamalı! artık kendine gelmeli insan!. Nasıl verecek sonra hesabını yaratana hırpalanmış ömrünün ayaklar altına aldırttığı gururunun ederini kim ödeyecek alacaklıya ve nasıl kapanacak bu tutmayan mizan?
Oysa değmeden iki kaşımın arasına serseri kurşun, daha bir iki gün öncesine kadar ona yüreğin kadar yakındın. Deli rüzgârların ittiği adreste bulamadığın nasıl da oynadı ustaca senle ve kendini üstat saydığın sevda da satranç taşlarının daha oyunun başındayken nasıl da mat oldun. Adil bir oyun muydu ki ne çabuk mat oldun? Sen ağlıyorken kendine ne vezir kaldı ne piyon elin de… Filler zaten baştan terk etmişti. Kale’n de zaten çok önce aldığın aynı sevdada ki hatırlamak istemediğin darbelerin birin de yıkılmıştı. Son tetiği son sözleri çekti ve yıkıldın anlasana! Anlasana artık kullanıldın! Kabul et usta bir oyuncuya yenik düştün.
Eee… O zaman bükemediğin eli öp ve tebrik et yüreğim sen bu sevda da baştan yorgun baştan gönüllü ve… Baştan bu oyuna bir sıfır yenik başladın.



O zaman yapacak ne kaldı sana?
Bırak yaşamayı sen zaten yıllar önce vuruldun, öldün ve ölüler yalan söylemez sen ne kadar kanasan da aklın yaşamaktaydı aklın yaşayamadıklarındaydı yanlış ata oynadın. Kör kediyi aslan sandın uzaktan kürk dediğin hırka çıktı yine yanıldın.



Yüreğim, ayazda kalma gir içeri gidenlerin hangisi geldi ki geri? Gözlerim ayır kapılardan kendini dinle artık duy beni!


Vazgeçtim dedin sözünde dur artık aklım bedenim!


Sen bir dağ başında vuruldun orda sessiz sakin yat artık!
Farz et ki ve hatta öylesin evet, evet sen sürgünlerdesin.



Unutmaktan geliyorum deme, unutmaya gidiyorsun yüreğim...